A na onej górze

Jest to mazowiecka pieśń ludowa, której słowa zaczerpnięte zostały ze zbiorów Oskara Kolberga. Bogaty jest on w symbolikę ludową, np. pojawiające się w nim drzewa: jawor i kalina odpowiadały odpowiednio pierwiastkowi męskiemu i żeńskiemu, całość zaś opowiada o miłości dwojga ludzi w niełatwych, niespokojnych czasach.
 

Legenda o syrenie

Syreny to mitologiczne stwory, pół kobiety, pół ryby, które swoimi pięknymi głosami wabiły marynarzy w pułapkę, gdyż zasłuchani i niebaczni na niebezpieczeństwa wpływali na niebezpieczne tereny i roztrzaskiwali się na skałach.
Okzauje się, że niektóre z syren obrały sobie na dom mazurskie rzeki, a zwłaszcza królową tych rzek, Wisłę. Nie dziwi więc, że i w herbie stolicy Mazowsza, Warszawy, znalazło się dla nich miejsce. Syrenka z herbu jest wojownicza, dzierży w rękach miecz i tarczę. Jest to związane z pewną przysięgą, którą złożyła…. Ale cyt! Niech o tym opowie lepiej Dorotka Jarząbek – Rogaczyk w tej oto legendzie.
 

Legenda o bazyliszku

Kraków miał swojego smoka wawelskiego, a Warszawa… bazyliszka, choć nie jest to aż tak rozpowszechniona wiadomość. Może dlatego, że bazyliszek siedział sobie cicho w piwnicy jednej z kamienic na staromiejskim Krzywym Kole i nie pokazywał się na powierzchni? Może to dlatego, że nikt, kto kiedykolwiek zapuścił się w mroki tejże piwnicy, nie wyszedł już na powierzchnię, aby opowiedzieć, co to za potwór czai się w jej czeluściach. A oddać to bazyliszkowi trzeba, ze nie byle jakim był potworem! Pochodzący z rodziny smoków, wyglądał jak połączenie węża, koguta i drapieżnego krogulca, z naroślą przypominającą koronę na głowie. Choć niewielki, był śmiertelnie niebezpieczny, gdyż zabijał swpoim oddechem, spojrzeniem żółtych ślepi, dotykiem ogona, a jego syk obracał ludzi w popiół i powodował szaleństwo. Na szczęście i z nim można było sobie poradzić dzięki dużej dozie odwagi sprytu i …. Ale o tym niech opowie legenda i Kasia Gruszewska.
 

Legenda o złotej kaczce

W Warszawie przy ul. Tamka wznosi się Zamek Ostrogskich, którego ciekawe koleje losu mogłyby stać się przyczynkiem do długiej opowieści. My jednak zejdźmy na jego dziedziniec, tam, gdzie stoi niewielka fontanna z figurką Złotej Kaczki na środku. Mała złota kaczuszka z koroną na łebku wygląda być może niewinnie, ale nie dajcie się zwieść, spotkanie z nią rzadko kiedy kończyło się szczęśliwie. Jeśli jesteście ciekawi, posłuchajcie tej legendy, którą opowie Asia Mazewska.
 

Żeby nie rozmaryjon…

Pieśń pojawiająca się w zbiorze Kolberga w kilku wersjach tekstowych i muzycznych, w zależności od rejonu Mazowsza,w którym została zasłyszana. Opisuje robotność mazowieckich dziewcząt, zwłaszcza zaś Kawęczanek, którym ani obowiązki domowe, ani prace w polu nie są straszne, a przy okazji urodziwe, że hej! Posłuchajcie sami.
 

Widzis ty, dziewcyno, ten kamień nad wodą?

Pora teraz na piosenkę, która w żartobliwy sposób opisuje niedole młodzieńca, który w niewybredny sposób dostał kosza od dziewczyny, którą sobie upodobał. Co pokazuje, że także i kiedyś panny miały swoje standardy i oczekiwania i wcale im się nie uśmiechało zdawać się na jakieś rzeczne wróżby.
 

Lipka

Serce nie sługa… ale w dawnych czasach serce sercem, a wola rodziców była święta. Nierzadko zdarzało się, że dziewczyna, kochając jednego, musiała zostać żoną drugiego, wybranego przez rodziców, często ze względu na majątek zalotnika. Córce w takiej sytuacji zostawały tylko dwa wyjścia – pogodzić się z losem i z wolą rodziców, albo pójść do klasztoru. Jak w tej mazowieckiej piosence.