Kemancze – irański smyczkowy instrument strunowy, używany także w Armenii, Azerbejdżanie, Turcji i muzyce kurdyjskiej. Kemancze porównywane są zarówno do rebabu, swego historycznego przodka, jak i do smyczkowej liry bizantyjskiej.Struny w kemanczy są pocierane smyczkiem o zmiennym napięciu. Tradycyjnie kemancze miały trzy jedwabne struny, ale nowoczesne instrumenty mają już cztery metalowe struny. Instrument ma długą górną szyjkę a dolną część (korpus) w formie rezonatora zrobionego z tykwy lub drzewa, zwykle pokrytego membraną ze skóry jagnięcej, koźlej lub czasami z ryby, na której opiera się mostek. Na dole korpusu wystaje kolec do wspierania instrumentu podczas gry. Muzyk gra na instrumencie w pozycji siedzącej trzymając go jak wiolonczelę, chociaż jest on długości altówki. Koniec instrumentu może spoczywać na kolanie lub biodrze, podczas gdy grający siedzi na krześle. Muzyka tworzona i grana na kemancze jest zazwyczaj szybka i żywa.

Saranga – Składa się z 3 strun głównych, wykonanych z kozich jelit, oraz kilkunastu(do kilkudziesięciu) stalowych strun burdonowych. Jest to instrument wykorzystywany głównie w muzyce klasycznej, a także do akompaniamentu aktorom podczas przedstawień tanecznych. Na sarangi gra się małym smyczkiem. Ze względu na to, że sarangi nie posiadają progów, stosuje się tzw. technikę paznokciową, wykorzystując skrócenie strun przy przesuwaniu paznokciem lewej ręki wzdłuż strun. Pozwala to na uzyskanie wielu płynnych tonów, z drugiej strony sprawia, że sarangi uchodzą za jeden z najtrudniejszych instrumentów pod względem koniecznych umiejętności technicznych.

Rebab – odmiana instrumentu strunowego, która rozprzestrzeniła się wraz z kupcami muzułmańskimi od północnej Afryki po Indonezję. Ma dwie struny, trzyma się go prosto, często wsparty o podłogę. Smyczek jest bardziej zakrzywiony niż smyczek do skrzypiec. Rebab jest bardzo ceniony za brzmienie, podobne do głosu ludzkiego, lecz jego zakres dźwięków jest ograniczony do mniej więcej jednej oktawy. Rebab był instrumentem bardzo popularnym w osmańskiej Turcji, nadal jest szeroko wykorzystywany w muzyce perskiej i indonezyjskim gamelanie.

Lutnia – nazwa odnosząca się do rodziny instrumentów zaliczanych do instrumentów strunowych szarpanych. Jej przyswojenie przez kulturę europejską nastąpiło na styku z kulturą arabską. Pochodzi z arabskiej Hiszpanii lub z Sycylii, gdzie mogła trafić też za pośrednictwem muzyków bizantyjskich. W Europie grali na niej średniowieczni minstrele. Odgrywała pierwszoplanową rolę w muzyce renesansu i wczesnego baroku dopóki nie wyparł jej klawesyn. Istniały jednak pewne odmiany lutni używane jeszcze pod koniec XVIII i w XIX wieku. Lutnia bliskowschodnia przetrwała do dziś w niemal niezmienionym kształcie i jest obecnie najpopularniejszym instrumentem w krajach arabskich, Turcji i w Iranie.