Basetla – polski ludowy instrument smyczkowy o kształcie przypominającym wiolonczelę, zwykle wielkości pośredniej między wiolonczelą a kontrabasem. Posiada od 2 do 4 strun i charakterystyczną niską skalę dźwięków. Niegdyś rozpowszechniona w wielu regionach Polski, dzisiaj rzadka. Wchodziła w skład kapeli ludowej wraz ze skrzypcami i małym bębenkiem, w latach 20. XX wieku zastąpiona w kapeli przez harmonię lub akordeon.

Ligawa – polski ludowy instrument dęty z grupy aerofonów, znany na ziemiach polskich od XI wieku. Instrument w formie rogu, wygięty łukowato, długości ponad 1 metra wystrugany z drewna np. świerkowego lub olchowego, złożony z dwóch połówek sklejonych woskiem. Z instrumentu wydobywa dźwięk wprowadzając pod odpowiednim ciśnieniem powietrze do części ustnikowej.Odpowiednikami ligawki w innych regionach Polski są bazuna na Kaszubach, a trombita na Podhalu i w Beskidzie Śląskim. W innych krajach europejskich instrumentem pokrewnym jest Róg alpejski (alphorn). W Australii na podobnej zasadzie zbudowane jest didgeridoo.

Lira korbowa – instrument smyczkowy mający najczęściej od 3 do 8 strun. Podczas gry w pozycji siedzącej trzymana jest na kolanach, prawa dłoń kręci korbą, lewa naciska od dołu klawisze melodyczne. Korba jest połączona z kołem, które obracając się pociera struny tak, jak w innych instrumentach smyczek. W Polsce nazywano ten instrument tradycyjnie lirą, lirą kręconą, dziadowską, żebraczą, wiejską. Była instrumentem wędrownych grajków, żebraków i ślepców. Od XVII w. lira korbowa pojawia się jako instrument ludowy.

Diabelskie skrzypce – instrument muzyczny wyglądem przypominający miotłę. Na szczycie długiego kija osadzona jest maska potwora, diabła, lub chochoła o wiechowatych włosach wyłażących spod kapelusza, którego rondo przyozdabiają dzwoniące przy każdym ruchu blaszki. Poniżej połowy kija jest umieszczona deska mającą kształt skrzypiec. Ze szczytem instrumentu łączą ją jedna, dwie lub trzy struny z drutu, które pociągane brzęczą. Do deski przymocowane jest blaszane pudełko wypełnione twardymi przedmiotami, które grzechoczą przy potrząśnięciu. Dodatkowe dźwięki można wydobyć, uderzając dłonią lub patykiem w deskę lub pudełko. Diabelskie skrzypce towarzyszą przeważnie kapelom zespołów ludowych.

Gęśle to bardzo stary i prymitywny smyczkowy instrument ludowy, którego kształt i strój zmieniał się zależnie od epoki i terenu. Dźwięki wydobywa się przez szarpanie lub częściej przez pociąganie strun prymitywnym smyczkiem. Bywają używane do dziś. W XIX wieku charakterystyczne dla Podhala były złóbcoki, czyli podhalańskie gęśliki. Nazwa złóbcoki nawiązuje do żłobienia instrumentu z jednego klocka drewna, inni wywodzą ją od łób, czyli kołyski. Grano na nich smyczkiem o łukowatym kształcie. Strojone były tak jak skrzypce, wydawały dźwięk cichy, ale przejmujący i ostry.

Burczybas – drewniane, beczułkowate narzędzie muzyczne o jednym końcu drewnianym lub skórzanym, do którego przymocowana jest kita z końskiego włosia. Niski buczący dźwięk uzyskuje się przez wprawienie w drganie membrany pociągając włosie zmoczonymi rękami lub rękawicą natartą kalafonią. Często grało się na nim we 3 osoby: jedna trzymała burczybas, druga polewała końskie włosie wodą, a trzecia ciągnęła za włosie, wydając w ten sposób dźwięki. Burczybasy występowały głównie na Pomorzu, Kaszubach i Ziemi Chełmżyńskiej, służąc do akompaniamentu przy śpiewie głównie w Nowy Rok, a także podczas karnawałowego chodzenia przebierańców.

Suka biłgorajska to staropolski instrument muzyczny smyczkowy, należący do grupy chordofonów ludowych, budową przypominający skrzypce. Główka ma kształt ślimaka, podstawek posiada dwie krótkie nóżki oparte o wierzchnią dekę. Cztery struny zamocowane są na osadzonych odspodnio kołkach. Odpowiednie wysokości tonów uzyskuje się przez dotykanie struny z boku paznokciem. Do naszych czasów nie przetrwał żaden egzemplarz suki.

Baraban – Baraban to duży bęben o głębokim donośnym dźwięku, z obustronnym naciągiem. Instrument muzyczny z grupy membranofonów. Składa się z walcowatego korpusu rezonansowego i 1 lub 2 membran. Brzmienie barabanu dodatkowo wzbogaca metalowy talerz, bądź trójkąt. Gra się na nim oburącz. Wchodził w skład instrumentów kapeli ludowej. Bardzo znany jest dzisiaj zwyczaj wielkanocnego bicia w baraban w Iłży. Z wielkim bębnem wędruje po miasteczku dziesięciu mężczyzn. Bęben noszony jest od północy z Wielkiej Soboty na Niedzielę Wielkanocną do godziny 6 rano, kiedy rozpoczyna się rezurekcja. Bębnienie zapowiada Zmartwychwstanie Pańskie. Zwyczaj ten kultywowany jest w Iłży od najdawniejszych czasów i nie jest znany nigdzie indziej.

Dudy – drewniany instrument dęty z grupy aerofonów stroikowych. W Polsce występowały różne odmiany regionalne: kozioł zwykły lub ślubny, koza, gajdy lub siesieńki. Dźwięk powstaje przez wzbudzenie stroika powietrzem wydostającym się pod ciśnieniem ze stałego zbiornika powietrza – tzw. worka. Instrument może posiadać jeden lub kilka podwójnych albo pojedynczych stroików zależnie od odmiany regionalnej. Stroiki nie mają kontaktu z ustami grającego, znajdują się w zamkniętej komorze pomiędzy częściami drewnianego korpusu. Sposób wdmuchiwania powietrza do worka przez rurkę może być dwojaki: poprzez przyciskanie łokciem ręki skórzanego worka i stąd wtłaczanie powietrza do worka lub przez wdmuchiwanie ustami.